door Tessa Keur
Onlangs is door gelukswetenschappers geconcludeerd dat mensen die op vakantie gaan gelukkiger zijn dan mensen die niet op vakantie gaan. Er wordt niets vermeld over mensen die een weekendje weggaan en al helemaal niet over mensen die een weekendje weggaan met een groep redelijk onbekende mensen. Maakt dat óók gelukkiger? Een test.
12 loonmasters en twee meereizende echtgenoten zetten vrijdagmiddag 6 juli even na het middaguur voet op Winterbergse bodem. Hotel ‘Resort Winterberg’, boven op de Kahler Asten, biedt ons de komende dagen onderdak voor het eerste mountainbike/trainingsweekend. Alleen al van de naam ‘Resort’ krijg ik een warm gevoel. Jammer dat de tosti’s die we na aankomst hadden besteld dat warme gevoel niet deelden en diepvries-bevroren op onze borden belandden. Dat mag de fietspret niet drukken, want ‘s middags trotseren we onder leiding van Leo, onze sherpa van de Duitse heuvelen, de eerste beklimmingen. Het is nog een beetje zoeken naar de juiste route, maar de omgeving is prachtig, de zon schijnt aardig na de slechte voorspellingen en dat kleine buitje tijdens de langste en steilste beklimming van de middag kunnen we wel hebben. De verschillende kwaliteiten van mijn ploeggenoten komen al duidelijk naar voren, lichtvoetige Sietse, Imme die aan het einde van een klim pas echt op stoom is, Mario die vol energie klimt, springt en daalt, de geluiden van Ruud. ‘s Avonds sluiten we tussen de overige (twents-sprekende) fiets-, wandel- en motortoeristen aan in de rij voor het buffet. Traditioneel maar prima eten. Na tienen is Martin kennelijk op zijn best, want hij gaat nog even lekker springen buiten.
Twee trainingen staan er zaterdag gepland. Na een goed ontbijt zitten we bijna allemaal op de mountainbike, Marja weer op de racefiets en trekt haar eigen plan. Ook dit keer een prachtige route, iets glooiender dan de vorige dag, veel onverharde wegen, weinig single trails en stukjes over verharde wegen. Met verbazing kijken we halverwege naar een dikke, als een hond zittende stier die met moeite overeind komt. Uurtje rusten, tour kijken, slapen of praten voordat de 2e training start. Gerdien en Christel hebben hiervoor elastieken en touwladders meegenomen: dat betekent springen, lopen, draaien, dansen alsof we nog geen training hadden gehad die dag.
Vanaf het moment dat we de volgende dag buiten staan voor het laatste tochtje, komt het met bakken tegelijk naar beneden. Regen, regen, regen. En daar wordt een mtb-held-op-sokken niet blij van. André en Imme nemen een kortere route, de meeste anderen hebben minder last van al die nattigheid. Na het pionieren en foto’s maken op een leuk single trail grasweggetje dat naar niets leidde, wordt de terugweg ingezet. Daarna de modder wegspoelen bij de zwembaddouches en de beloning, pizza!
En dan nu de hamvraag, is de test geslaagd? Ben ik gelukkiger uit het weekend gekomen? Uit dit niet representatieve onderzoek is gebleken dat je heel blij (en moe) kunt zijn na een trainingsweekend van 3 dagen met een groep die redelijk onbekend was maar in de loop van het weekend steeds vertrouwder ging aanvoelen. Op naar het volgende weekend, naar nog meer geluk!
