door André van Zaane
Touchdown. Een blauwe vogel van de KLM drukt zijn landinggestel op een landingsbaan van Schiphol. Nog geen tien uur eerder maakte een andere vogel een buiklanding op het ijs van Inzell, één van de vele hoogtepunten van de afgelopen dagen. Het begon vier dagen eerder op hetzelfde vliegveld, daar verzamelden veertien uitbundige schaatsers zich in de vertekhal. Ook al zijn we masters zo’n trainingstrip voelt toch weer als een schoolreisje.
Op Schiphol hebben ze het nieuwste van het nieuwste qua bagageafhandeling. Het inchecken gebeurt volledig geautomatiseerd door een gesloten systeem. Je denkt er kan bijna niets misgaan maar toch lukte het iemand om er een paspoort in te laten vallen. Gelukkig kon de snel opgeroepen technische dienst het paspoort bergen uit deze fijnmechanische units. Met de verdwijning van de koffer van Maartje, gelukkig een meereizende supporter zónder schaatsen was onze pech voor dit weekend wel opgebruikt. Zelfs met een hele goede voorbereiding, zoals die van Marco en Cristel, kun je dit soort zaken niet voor zijn. Hoe goed ze het voorbereid hadden merkten we de rest van de dagen, daarvoor chapeau. Bij aankomst in München stond de taxibus klaar om ons naar het hotel te brengen. Pension Stefanie bevind zich aan de overzijde van de ijsbaan, wat heel comfortabel was.
De volgende dagen stonden in het teken van het wennen aan de ijsvloer en de ambiance. Waar wij nog zoiets hadden van, we zijn in Inzell dus gaan eens even lekker rondjes rijden, werd de wedstrijdvoorbereiding strak gepland door coach Bram. Hij hield de focus op de wedstrijden van het komende weekend. Ook inspireerde de aanwezigheid van ‘the fastest man on ice’ Jeremy Wotherspoon ons om nog ‘mooier’ te schaatsen. Op het eind van de vrijdagtraining werd er door sommigen zo mooi geschaatst dat ze er kippenvel van kregen, maar dat kan ook zijn omdat ze nogal schaars gekleed waren.
Een droom van Gerdien, om eens in bikini te schaatsen, ging in vervulling. Het idee was snel geboren en in ‘no time’ draaide het halve team zijn rondjes in ondergoed. Om maar aan te geven dat er niet alleen hard geschaatst werd maar vooral ook veel gelachen. Zo ook ‘s avonds in het restaurant verderop in het dorp waar wij door duitse schonen in traditionele klederdracht elke avond een heerlijke maaltijd voorgezet kregen en konden luisteren naar live muziek. De ene avond was er een Noorse accordionist, de andere dag een zuidduits dweilorkestje. De teksten waren niet te verstaan maar aan de blikken van de zanger en de reactie van het mannelijk deel van de duitse toehoorders, begrepen dat deze aan de schuine kant waren. Hier namen wij de dag door en maakten plannen voor de dag van morgen. Zoals ooit aan een dinertafel in Canada het idee werd geboren voor het LMA team, werd nu, anderhalf jaar later, alweer onder het eten een plan bedacht.
Als team LMA vijftien pr’s of meer rijdt verwachten we van Bram een ludieke tegenprestatie. De internationale wedstrijd bracht naast ons ook enkele toppers op het ijs, waaronder bekende namen als Arthur Was van de KIA Speed Skating Academy en olympisch kampioene Martina Sablikova. Dit inspireerde ons om eens flink gas te geven bij de races en hoewel bij sommigen de lijven wat protesteerden werd er snel gereden. Op zaterdag stond de teller al op 8. Zelfs Bram probeerde dit aantal op te schroeven maar hij strandde in de laatste bocht op weg naar een dik pr. Zondag grepen we de kans om op de 2e 500m, de 1000m en 3km onze persoonlijk snelste tijden aan te scherpen, waardoor de 15 pr’s ruimschoots werden gehaald. Een man een man, een woord een woord. Of het nu was omdat hij nog euforisch was over zijn eigen kersverse pr op de 500m of ons goede rijden, dat weten we niet, maar Bram ontdeed zich van enige kledingstukken en na een temporondje maakte hij onder luide toejuichingen zijn ere-buikschuiver.
