Hemelvaartsdag vertrokken een groot aantal leden van ons team richting Julémont, België om o.a. te trainen op de fiets. Het bleek niet mogelijk een weekend uit te zoeken waarin iedereen kon, dus helaas was de groep niet geheel compleet. Al vroeg vertrokken, het idee was om half 11 op de fiets te zitten voor de eerste training. ’s Middags zou er een krachttraining op het programma staan. Echter, de sportschool was op Hemelvaartsdag alleen ’s morgens open. Flexibel als wij zijn gooiden we ons programma om.
Hup, beetje spanning op de benen voor de eerste heuvels kan geen kwaad. Ons verblijf deelden wij met de jongens van schaatsteam Salarissoftware, die al eerder in de week waren gearriveerd. Leuke mix van jong en oud, of klinkt ‘iets minder jong’ beter dan oud. Chapeau voor trainer en gelegenheidskok Robin Derks die in een handomdraai een maaltijd voor ongeveer 20 man in elkaar flanste. Ik geef het je te doen. ’s Avonds gingen de luiken bij de meesten al vroeg dicht, zelfs bij de jongeren. Rust is tenslotte de beste training!
dag 2 – door Sietse
Vrijdag – Om 6.30u zit Sietse in de auto, op naar Julémont. De rest van de LMA groep zit daar al en volgens de planning kan ik zo rond kwart voor negen aanschuiven aan het ontbijt. TomTom weet de weg. Het gaat prima en volgens plan meld ik me bij de groep. Even bijpraten over gisteren en vervolgens omkleden voor de ochtendrit.
Het is nog steeds fris als we wegrijden en ik ben blij dat ik m’n mouwtjes aan heb. De route voert met een relatief rustig tempo door een redelijk vlak landschap, waarbij de toch zeer wel aanwezige verhogingen telkens weer een behoorlijke uitdaging vormen om eens te kijken hoe het met de beentjes staat. Een tussendoortje van mij valt niet helemaal goed, dwz niet zoals gepland. Onderweg komen we namelijk door een klein dorpje met een prachtig hooggelegen kerk. Een prettig stijl stukje, beginnend met asfalt maar snel overgaand in onregelmatige gelegd stenen (soort ‘vlakke kasseien’). Ik zeg tegen Bram: dat is een leuk stukje, moeten we even doen! Doen we dus, en boven gekomen stop ik even. Jet komt tevreden boven, maakt een draai en wil uitstappen… maar krijgt haar schoen niet los. Ze gaat bevallig voor mij tegen de grond. Gelukkig viel de schade mee, en de oorzaak was snel gevonden: schoenplaatje los – twee schroeven verdwenen. Dankzij Bart z’n schroevendraaier kon er een schroef van het andere plaatje worden getransporteerd naar het losgeraakte plaatje, waarna we verder konden. Echter: zonder Astrid en André, want de ketting van Astrid’s fiets was op het slechte stuk vastgeslagen en beschadigd. Ze moesten op zoek naar een fietsenmaker voor een nieuwe. Gelukkig kon André de bus van Ruud uit Julémont halen zodat ze gemotoriseerd hun zoektocht konden beginnen.
Wij gingen dus uitgedund in aantal (Marco en Marja waren al eerder voor een rustig rondje vertrokken) verder op onze rit. Het voelt allemaal wel lekker. Ondanks dat ik deze dagen zonder hartslagmeter rijd, komt het deze ochtend al behoorlijk vaak voor dat m’n benen signalen rood afgeven met de boodschap of het niet wat minder kan. Dat kan dus niet. Bart moet bijgehouden worden en hetzelfde geldt uiteraard voor Martin, die het (gelukkig voor mij) nog wat kalm aan moet doen na z’n botsing/val van een paar weken terug. De hele route zoals gepland kon niet gereden worden maar aan het eind van de ochtend komen we prettig vermoeid terug in ons statige huis (dat wel wat betere tijden heeft gekend).
Na een kopje koffie, Martin naar Maastricht gereden vanwaar hij met de trein terug richting Amsterdam en daarna richting familie gaat. Bij terugkeer even overleg over het middagprogramma. Met de auto’s richting Zuid Limburg en daar in ieder geval een kort rondje met een klimmetje uitzoeken waar we even ‘individueel’ aan de slag kunnen. Het wordt een rondje met het eerste deel van de Fromberg bij Wijlre. André en Astrid zijn daar ook naar toegereden zodat we weer voltallig zijn. Het blijkt dat één keertje dat rondje met een deel van de Fromberg in een flink tempo best te doen is, maar (volgens de verwachting) ook dat vijf of zes keer dat rondje er behoorlijk in hakt. Alles voor het goede doel.
Toevallig komen we de groep jongens tegen. We besluiten om onze groep te splitsen: een deel met de auto’s terug en de rest op de fiets met hun mee (via Partij om nog even de Gulpener Berg te doen: 300m met van meer dan 11%: wel leuk, niet lekker!). Het voelt goed om nog wat kilometers op tempo te maken. De laatste klim naar Julémont was nog even vals: sluipend omhoog glooiend en akelig langer dan zichtbaar. Maar dan weet je ook dat je thuis bent. Douchen en aanschuiven aan een lange tafel vol met grote pannen pasta en pittige saus. Leve Robin en Martin: niet alleen goede coaches (naar ik aanneem) maar zeker ook prima koks. Na het eten nog even zitten en bijkletsen. Vroeg naar bed (zonder lekker Belgisch biertje – het enige (schoonheids)foutje op een verder prima trainingsdag) zodat ik als eerste op onze viermanskamer in kon slapen. Bijkomend voordeel: als je als eerste slaapt heb jij in ieder geval geen last van snurkende kamergenoten!
dag 3 – door Bart
Lekker geslapen, het is niet geheel duidelijk wie er nu zo hard snurkt, Ruud of ik, beiden hadden wij er in ieder geval geen last van. Na een gezamenlijk ontbijt gaan we eerst skeeleren, daarvoor moeten we even een stukje rijden met de auto’s.
Op een vrachtautoparkeerplaats wordt de warming-up gedaan. Intussen hadden de trainers een andere locatie gevonden die beter asfalt bood dus even verkassen, bordjes verboden toegang negeren en begonnen aan een training op een licht hellend terrein met redelijk glad asfalt. Technische rondjes met de nadruk op druk, druk, druk. Bram liet zien dat skeeleren helemaal niet moeilijk is maar bij een aantal blijven de glinsterende steentjes angst inboezemen. Na ruim een uur werden we ontdekt door de beheerder van het terrein die in rap frans vertelde dat het levensgevaarlijk was wat we deden (skeeleren? Op dat terrein aanwezig zijn?). Hij probeerde nog een paar Loon-kids van de sokken te rijden dus we zijn maar snel vertrokken.
Na de lunch even rusten en tegen drieën met de hele groep, incl. de jongens vertrokken voor een duurrit, 3 uur fietsen was het plan. Over slechte Belgische wegen naar Limburg, bidons vlogen over de weg en later bleek dat daar mijn achterwiel overleden is. Gelukkig kon ik wel de rit afmaken. Via Slenaken (de Loorberg) en Epen (geen vlaai bij de Smidse) de Camerig beklommen. Daarna door naar Vijlen, Mechelen, Wittem en Eys. De Eyserbosweg was de volgende uitdaging, dwars gezeten door te zware mannen op ATB’s sleurden we naar boven, 28 seconden sneller dan vorig jaar, dus tevreden. Via Wijlre naar Wittem en daar eindelijk een terrasje mogen pakken. Vanaf daar ben ik alleen verder gegaan omdat ik met een kapot achterwiel niet de Gulpenerberg wilde beklimmen. De groep heeft dat nog wel gedaan. Langs Slenaken terug naar het huis in Julemont. Prachtige route gevonden door glooiend Belgisch land, met toch ook nog wel pittige klimmetjes en afdalingen die ik beheerst nam om het slingertje in mijn achterwiel niet nog meer op de proef te stellen. Uiteindelijk 5 minuten voor de rest thuis die onderweg ook nog met panne te kampen hadden gehad. Losse derailleurwieltjes die gerepareerd moesten worden en nog zo wat.
In het huis worden de trappen steeds hoger lijkt het, volgende keer maar een kamer op de begane grond zoeken. Marco ging pannenkoeken bakken, 5 minuten na aankomst van de lange tocht stond hij al in de keuken. Eindelijk ook een biertje en wijntje kunnen nemen.
De laatste dag hebben we als afsluiting een specifieke loop- en pastraining gedaan op het plaatselijke sportveldje, nog even lunchen in Limburg, de geplande fietstocht laten de meesten schieten en we gaan lekker vroeg op huis aan.