door Joost van Leenders
Werken aan schaatstechniek, coördinatie en hard trainen, dat is wat de Loonmasters begin november een week lang gaan doen in Inzell. De omstandigheden zijn perfect, het comfortabele huis van Marco en Marja als uitvalsbasis en de trainingen onder de bezielende leiding van Mark op het perfecte ijs van de Max Aicher Arena. We missen drie Loonmasters wegens werk- en privé-omstandigheden, maar stiekem mis ik het enthousiasme, de speelsheid en de diepbruine ogen van Heidi het meest. Misschien wel goed voor mijn relatie, want vorig jaar dreigde een hopeloze verliefdheid.
Op zondag druppelen de Loonmasters in groepjes het Schwalbennest binnen. Maarten en ik als laatsten. Gelukkig hebben de anderen de wereldproblemen al besproken en opgelost, dus we kunnen het meteen over schaatsen en het programma van de komende week hebben.
Maandag beginnen we rustig met een beetje wennen, dinsdagochtend wordt de trainingsintensiteit al flink opgevoerd. Dinsdagmiddag filmen we elkaar. ’s Avonds worden de filmpjes met Mark en zijn schetsbord besproken. Ook filmpjes van huidige en voormalige toppers worden diepgrondig geanalyseerd.
Woensdag schudt de LMA op haar grondvesten. In de ochtend wedstrijdvoorbereiding en in de middag de snelste transponderronde en de snelste twee rondjes. Over het algemeen zijn er flinke vorderingen gemaakt afgelopen zomer en het begin van dit seizoen. En stayers blijken opeens te kunnen sprinten, terwijl sprinters juist langer hard kunnen. De voorspellingen van Mark gaan volledig overhoop.
Donderdag beginnen de benen zwaar te worden. En bovendien is Mark na discussies over autoriteit gisteravond veranderd in een commandant. Dus werken we aan de juiste houding van de heup in de bocht en duwen we elkaar in tweetallen. Ondanks de vermoeidheid zijn er nog steeds enkele Loonmasters die verrassend goed kunnen versnellen als dat wordt gevraagd.
Vrijdag zouden we een beetje taperen voor de wedstrijden van zaterdag. Dat lukt slechts matig met deze groep, waarin we elkaar toch steeds weer tot het uiterste drijven. Ik heb ’s ochtends een slechte training. Kan je alles wat je in een paar dagen hebt geleerd weer in één dag kwijt zijn? Vertwijfeld vraag ik aan Maarten of er een beetje gang in mijn sprintje zat, maar eerlijk als hij is zegt hij dat hij met twee handen op zijn rug achter me aan reed. Au. Ik beland even in een dipje, maar ’s middags ga ik met een bochtenoefening van eerder deze week weer op zoek naar het goede gevoel, wat gelukkig aardig werkt. ’s Avonds bij het diner eist Eelco de aandacht op met zijn mondharmonica en draagt een gedicht voor over zijn ervaringen bij de Loonmasters. Ook Tijmen heeft een mooi verhaaltje voorbereid. Carolien kan als nieuwkomer niet achterblijven deelt spontaan haar ervaringen. Maar zij had dan ook al zelfgemaakte cake mee en getrakteerd op taart bij de plaatselijke conditorei. Imme en Maarten hebben voor cadeautjes voor Marco en Mark gezorgd, als dank voor het verblijf in het Schwalbennest en voor de supergoeie ijstrainingen.
Zaterdagochtend staan de koppies wat strakker en neemt de bravoure in de groep gedurende de ochtend steeds verder af. Gelukkig zijn er wereldbekerwedstrijden in Japan die wat afleiden van de wedstrijdstress. We strijden ’s middags mee om de Frillensee Cup. We zitten er allemaal tamelijk dubbel in. Mooi om in Inzell te kunnen rijden, maar er ook tegenop zien vanwege zware benen. Carolien bijt het spits af en blijft op de 500 meter 0,03 boven haar PR van Calgary. Mooi gedaan dus. Eelco rijdt maar liefst 2 seconden van zijn PR af. Hatsekidee! Ik ben heel blij met de verbetering van mijn PR met 0,3 seconden. Tijmen is de snelste van ons allemaal. Op de 1500 meter schittert Eelco weer met een verpulvering van zijn PR met meer dan 10 seconden. Maarten weet met vermoeide benen zijn PR met een tiende te verbeteren. Chapeau! Imme, die vanwege de droge lucht in de hal de afgelopen week ondertussen hoest als een schorre zeehond (zoals ze het zelf zegt), moet van Mark ingehouden rijden. Het ziet er dan ook heel netjes uit, maar ze komt toch met moeie benen van het ijs. Marco heeft zijn dag niet, wat een tegenvaller is na de goede transponderrondjes eerder deze week. Gentleman als hij is zondert hij zich wat af om de positieve sfeer inde groep niet te beïnvloeden. Een arm om zijn schouder vindt hij niet nodig, maar zal hem toch een beetje goed doen, hoop ik.
Direct na de wedstrijd nemen we afscheid van Carolien, Tijmen en Eelco, die direct naar Amsterdam rijden. Mark, Marco, Imme, Maarten en ik trakteren onszelf op chips, een enkel alcoholhoudend biertje en een hele berg Duitse Chinees. Zondagochtend om 5 uur rijden wij ook terug naar Amsterdam na een fantastische en heel gezellige trainingsweek. Nu een paar dagen rust en tijd om mentaal om te schakelen naar het ijs van de Jaap Edenbaan.