door Suzanne Mulder | foto’s: o.a. Arno Hoogveld
Na een zomer hard trainen en een winter vol ontberingen was het donderdag 29 januari eindelijk zover, we mochten het vliegtuig in op weg naar het WK Masters in Calgary, Canada! Calgary is voor schaatsers een magische stad, één van de snelste ijsbanen van de wereld is er gevestigd. Al mijn hele schaatsleven had ik de droom om er ooit eens te schaatsen, en dat ging nu gebeuren!
Ons reisgezelschap bestond uit de Lma’ers Gerdien, Astrid, André, Ruud, Martin en trainer Bram. Voor de gelegenheid had Monique Boerema zich bij ons aangesloten. Later in de week kwam daar Danny Witkamp uit Haarlem bij en ook Marco reisde naar Canada af om zich bij de groep te voegen. Op Bram en ik na waren de meesten al ervaren Calgarygangers.
Gejetlagd en al stonden de eerste Lma’ers om 7.00 uur ‘s ochtends voor het eerst op de magische ijsvloer. Rustig aan was het devies, in verband met de hoogte aldaar. Lastig om je in te houden als je voelt hoe makkelijk het gaat: schaatsers willen natuurlijk altijd hard! ‘s Middags moesten we van Bram meteen al de verzuring in.
Dag twee stond er een testwedstrijdje op het programma: 500 en 1000 meter. Niet te veel van verwachten, aldus de ervaren rotten. Met zwabberbenen en een jetlaghoofd vol watten werden er toch PR’s gereden door Ruud, Martin en mijzelf. Vooral op de 1000 meter kon ik mijn PR met 3 seconden flink aanscherpen, zo gaaf om met zoveel snelheid de bocht te rijden!
De volgende dagen stonden in het teken van trainen en ontspannen. We hebben lekker geschaatst en de omgeving van Calgary verkend. Zeer de moeite waard!
Een week later moest het dan echt gaan gebeuren, het WK masters. Helaas waren niet alle categorieën even goed bezet, vooral bij de dames, en dan ook nog in mijn eigen categorie deden er weinig mee. Ik snap niet waarom de 30-ers apart van de 35-ers rijden, dat heeft geen enkele meerwaarde. Maar goed, doel was dan ook gewoon zo hard mogelijk gaan! De eerste dag begonnen de heren aan hun 500 meter. Dat was meteen even slikken, Ruud onderuit, Martin niet de rit die hij gehoopt had en Marco kwam er op de verkeerde manier achter dat de starter erg lang wachtte met wegschieten wat leidde tot een diskwalificatie.
De dames stonden meteen op scherp. Ook hier veel valse starts maar gelukkig geen dq’s. Gerdien had wel pech, ze was supergoed weg maar moest na 70 meter ook weer terug om het opnieuw te proberen. Dat resulteerde in een slechte eerste 100 meter, maar wel een snel rondje. Ikzelf reed 0.7 sec. sneller dan de zaterdag ervoor, flinke progressie dus. Op naar de 3000 meter voor mannen. Hier revancheerden de heren zich: er sneuvelden een hoop pr’s. Hierna mochten de dames een 1500 meter rijden. Ik kan wel zeggen dat ik hiervoor erg gespannen was, toch mijn favoriete afstand en nu moest het gebeuren, meteen in de eerste rit. De spanning zorgde ervoor dat ik niet mijn beste rit ooit reed, maar het was een dik pr en onder de 2.10. Mijn doelstelling was gehaald. Napuffend zat ik Gerdiens rit te bekijken. Na een furieuze start zag ik ineens een blokje door de bocht rollen… Ik hoopte al dat ik het verkeerd gezien had, maar helaas stond de scheidsrechter er met zijn neus bovenop en dus was diskwalificatie onvermijdelijk. Heel jammer, want Gerdien stond aan de leiding bij het WK en reed een goeie rit. Met een wrange smaak gingen we terug naar het hotel.
De volgende dag stond er maar één afstand op het programma, voor de dames 1000 en heren 1500 meter. Bram had voor de zekerheid zijn geluksmuts opgezet. De heren knalden, weer pr’s te vieren! Ik mocht bij de dames weer het spits afbijten. Ik reed mijn beste wedstrijd ooit en had weer een dik pr te pakken. Ook Astrid vlamde en reed een pr. Bij Gerdien was de spanning wel uit het toernooi, ze reed wel veruit de snelste tijd in haar categorie. ‘s Avonds werd de dag gevierd met uit eten gaan.
De volgende ochtend moesten de dames er al weer vroeg uit voor de 3000 meter. Ik voelde me niet zo fris meer na twee intensieve wedstrijddagen, had slecht geslapen en overal pijntjes. De 3000 meter was nogal een lijdensweg, ik kon geen vlakke rondjes meer rijden, elke ronde kwam er een seconde bij. Dat je altijd door moet rijden tot de finish heb ik wel weer geleerd, ondanks de moeizame rit kwam ik slechts 2 honderdsten tekort voor de beste damestijd van de dag… De andere dames moesten ook flink aan de bak want de omstandigheden bleken toch wel zwaar. Gerdien zegt wel dat ze een sprintster is, maar reed het vlakste schema van de dag.
De heren moesten helemaal afzien, met 12,5 rondjes. André bleek helemaal in zijn element, hij reed nog vlakker dan Gerdien en vroeg zich onderweg zelfs nog boos af of coach Bram het rondebord wel goed hanteerde omdat het elke keer hetzelfde aangaf en reed een dik pr! Ook Ruud reed een pr.
Moegestreden gingen we naar het hotel terug, om ons vervolgens in vol ornaat te vertonen op het afsluitende banket. Helaas waren ze er daar vanuit gegaan dat die oude sokken om 21.30 uur wel weer naar bed zouden willen, dus moesten we elders vermaak zoeken. Dat is trouwens goed gelukt.
Ik heb een geweldige tijd gehad in Canada, dank jullie wel reisgenootjes!